Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/278

—   278   —

 — Błagam cię, książę, dość tego...
 Kawaler wiedział dobrze, iż ciekawość, równie jak pragnienie, zaostrza się, gdy się oddala napój, lub wyjaśnienie.
 — Nie, ja chcę wiedzieć, dlaczego zniknąłeś?
 — Skoro tak... muszę powiedzieć; lecz proszę mi tego nie poczytać za złe.
 — Mów.
 — Spotrzegłem się, że zawadzałem.
 — Komu?...
 — Księżnej.
 — Jakto?... — zagadnął zdziwiony książę.
 — Rzecz prosta: być może, iż księżna zazdrości mi przywiązania, jakie Wasza wysokość ma do mnie.
 — Okazała ci to?
 — Wasza Wysokość, księżna słówka nie przemówiła do mnie, szczególniej od pewnego czasu.
 — Od jakiego?
 — Odkąd podobał się jej pan de Guiche i przyjmuje go o każdej porze.
 Książę się zaczerwienił.
 — O każdej porze... Co to ma znaczyć, kawalerze?... — surowo zapytał.
 — Widzi Wasza Wysokość, że cię obraziłem; byłem tego pewny.
 — Nie obraziłeś mnie, lecz wyrażasz się trochę za ostro. W czemże to księżna przekłada pana de Guiche nad ciebie.
 — Nic już nie powiem więcej — rzekł kawaler z ukłonem, pełnem uniżoności.
 — Przeciwnie, ja życzę sobie, ażebyś mówił. Skoro usunąłeś się dlatego, musisz być mocno zazdrosny?
 — Trzeba nim być, kiedy się kocha; a czy Wasza Wysokość nie jest zazdrosny o księżnę? gdyby Wasza Wysokość widział nieustannie przy księżnej kogoś, z kim obchodzi się łaskawie, czy nie powziąłby podejrzenia? Przyjaźń to druga miłość. Wasza Królewska Wysokość raczyła mnie nieraz zaszczycić, nazywając mnie przyjacielem swoim.