Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/284

—   284   —

jakkolwiek udajesz srogiego, sam będziesz wzdychał. Zabierz mnie z sobą na obiad do księżnej, a będzie przepyszna niespodzianka. Założę się, iż rozerwiemy się trochę. Bo dziś rano nie miałeś Wasza Książęca Mość słuszności.
 — Może być.
 — O!... to fakt.
 — Kawalerze!... kawalerze!... ty mi źle radzisz.
 — Dobrze radzę, wszystko Waszej Książęcej Mości sprzyja, ubiór fijołkowy, złotem haftowany, wyglądasz w nim bosko. Księżna podbita będzie więcej mężczyzną, niż jego postępkiem. Niech Wasza Wysokość da się namówić.
 — Przekonałeś mnie, idźmy.
 Książę opuścił swój apartament wraz z kawalerem i skierował się prosto do księżnej.
 Kawaler szepnął do ucha swemu pokojowcowi:
 — Ludzi postawić przed drzwiczkami!... Żeby nikt nie wymknął się tamtędy!... Ruszaj, co żywo.
 I doszli tak do przedpokojów księżnej.
 Woźny chciał anonsować.
 — Ani kroku — rzekł, śmiejąc się kawaler. — Jego Książęca Mość chce sprawić niespodziankę.