Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/288

—   288   —

 — O kogóż zatem? Gdyż tamten biedaczek byt zupełnie niesłusznie celem twojej zazdrości, myślałam wiec...
 — Matko moja, księżna ma już zastępcę Buckinghama.
 — Filipie, co ty mówisz? wyraziłeś się bardzo lekkomyślnie.
 — O! nie, matko. Księżna tak postępuje, iż znowu muszę być zazdrosny.
 — A o kogóż to, dobry Boże?
 — Jakto! nie zauważyłaś?
 — Nie.
 — Czyż nie widziałaś, że pan de Guiche jest zawsze u niej i zawsze przy niej.
 Królowa klasnęła w dłonie i śmiać się poczęła.
 — Filipie — rzekła — to już przestaje być wadą u ciebie; to choroba.
 — Czy jedną jest, pani, czy drugą, zawsze sprawia mi to cierpienie.
 — I ty wymagasz, aby cierpienie to zostało uleczone, skoro istnieje tylko w twojej wyobraźni? Chcesz, aby przyznano ci słuszność, zazdrośniku, kiedy twoja zazdrość nie ma najmniejszej podstawy?
 — Znowu zaczynasz tak samo za tym przemawiać, jak i za tamtym.
 — Ponieważ, mój synu — oschle rzekła królowa — zaczynasz podobnie postępować z tym, jak i z tamtym postępowałeś.
 Książę skłonił się nieco urażony.
 — A jeśli przytoczę fakty, czy uwierzyłabyś, matko?
 — Słucham.
 — Dzisiaj od rana zabawiano się u księżnej muzyką.
 — To niewinna zabawa.
 — Pan de Guiche rozmawiał z nią na osobności. A! zapominam dodać, iż od tygodnia przeszło, jak cień, jej nie odstępuje.
 — Mój drogi, gdyby robili co złego, toby się kryli.
 — Wybornie!... — zawołał książę — spodziewałem się tego, matko. Zapamiętaj coś powiedziała. Dziś rano właśnie za-