Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/29

—   29   —

 — A! to pocieszne... — zawołał Porthos.
 — Potem rąbał tak, jak my za naszych czasów rąbaliśmy.
 — A z jakiego powodu było to zamieszanie?... — zapyta! Porthos.
 D‘Artagnan zauważył zupełną obojętność w biskupie na to zapytanie.
 — Z tego powodu — rzekł, patrząc na Aramisa — że wieszano dwóch przyjaciół Fouqueta.
 Lekkie zmarszczenie brwi dało poznać, że prałat to słyszał.
 — Jakże się nazywają ci przyjaciele pana Fouquet?... — zapytał Porthos.
 — Panowie d‘Emery i Lyodot — odpowiedział d‘Artagnan. — Czy znałeś ich, biskupie?
 — Nie znałem — z lekceważeniem odpowiedział prałat — a z nazwisk zdaje mi się, że to finansiści.
 — A tak.
 — Ale że pan Fouquet pozwolił wieszać swoich przyjaciół!... — zawołał Porthos.
 — A dlaczego nie?... — rzekł Aramis.
 — Zdaje mi się...
 — Jeżeli powieszono tych nieszczęśliwych, to pewno z rozkazu królewskiego. Pan Fouquet zaś jako zawiadujący finansami, nie ma prawa życia i śmierci.
 — Jednakże pan Fouquet... cedził przez zęby Porthos.
 Aramis, snać lękając się, żeby Porthos nie powiedział jakiej niedorzeczności, przerwał rozmowę.
 — Mój przyjacielu d‘Artagnanie — rzekł — dosyć nagadaliśmy o innych, mówmy teraz o sobie.
 — Ja wszystka powiedziałem o sobie, co miałem do powiedzenia; mówmy zatem o tobie, kochany biskupie.
 — I ja powiedziałem i nie mam co więcej mówić.
 — Nawet i o Opacie d‘Herblay?
 — Nawet i o nim. Widzisz człowieka, którego Bóg wziął za rękę i poprowadził na stanowisko, jakiego nigdy się nawet nie spodziewał.
 — Bóg?... — zapytał d‘Artagnan.