Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/290

—   290   —

 Anna spojrzała na niego zaniepokojona.
 — I cóż zrobisz?... — spytała.
 — Za pierwszym razem, gdy u siebie zastanę, każę go utopić w moim stawie.
 I rzuciwszy tę dziką groźbę, czekał na przerażenie królowej.
 Ta pozostała niewzruszona.
 — Czyń, co ci się podoba — rzekła.
 Filip, był słaby jak baba, począł więc wrzeszczeć na całe gardło.
 — Zdradzają mnie, nikt mnie nie kocha!... i matka moja trzyma z wrogami moimi!
 — Matka twoja dalej, niźli ty widzi i nie troszczy się o rady dla ciebie, skoro ich nie słuchasz.
 — Pójdę do króla.
 — Miałam ci to poradzić. Oczekuję tu Jego królewskiej mości; właśnie jest godzina jego odwiedzin; rozmów się z nim.
 Zaledwie skończyła te słowa, gdy Filip usłyszał otwierające się z hałasem drzwi w przedpokoju.
 Strach zdjął go okrutny. Można było rozróżnić chód króla, podeszwy jego trzewików skrzypiały, stąpając po kobiercu. Książę wymknął się bocznemi drzwiczkami, zostawiwszy królowę. Rozśmieszyło to Annę Austrjacką, i gdy król wszedł, ona się jeszcze śmiała. Król przychodził z całą troskliwością dowiedzieć się o zachwianem już zdrowiu królowej matki, a także, aby oznajmić jej, iż wszystkie przygotowania dla wyjazdu do Fontenebleau zostały ukończone. Widząc ją śmiejącą się, uczuł iż znika jego niepokój i ze śmiechem również jął wypytywać o zdrowie.
 Anna Austrjacka wzięła go za rękę i wesołym głosem rzekła:
 — Czy wiesz, szczycę się tem, że jestem hiszpanką.
 — Dlaczego, pani?
 — Bo hiszpanki przynajmniej więcej warte, niż angielki.
 — Zechciej wytłumaczyć się jaśniej.
 — Odkąd jesteś żonatym, nic nie masz do zarzucenia królowej?