Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/291

—   291   —

 — Z pewnością, że nie.
 — A jednak to już dość dawno. Gdy przeciwnie, brat twój żonaty jest od dwóch tygodni...
 — I cóż?
 — I po raz drugi już uskarża się na księżnę.
 — Jakto! jeszcze Buckingham?
 — Nie, ktoś inny.
 — Kto?
 — Guiche.
 — Masz tobie! ależ to bałamutka prawdziwa z tej księżnej?
 — Obawiam się bardzo.
 — Biedny braciszek!... — rzekł, śmiejąc się, król. — Czegóż on chce?
 — Chce utopić Guicha.
 — To dosyć gwałtownie.
 — Nie śmiej się. On już do ostateczności doprowadzony. Obmyśl jaki inny środek.
 — Więc co mam zrobić? O co chodzi?
 — Abyś księżnej zabronił być kokietką, a Giuchowi — zbyt uprzejmym.
 — Tyle tylko? Brat mój wielkie ma wyobrażenie o władzy królewskiej... przerobić, kobietę! O! z mężczyzną to jeszcze fraszka.
 — Jak się zabierzesz do tego?
 — Guiche, jako chłopiec rozumny, jednem słówkiem da sobie wyperswadować.
 — Lecz księżna?
 — Z nią trudniej; tu jedno słówko nie wystarczy; napiszę kazanie, i będę nawracał.
 — Obiecujesz nawrócić?
 — Wytępię herezję dowodami przekonywającemi lub ogniem, jeżeli tego będzie potrzeba.
 — Tak to co innego! Ale mnie do tego nie mieszaj, księżna, nie przebaczyłaby mi przez całe życie; jako świekra winnam żyć w zgodzie z synową.