Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/292

—   292   —

 — Pani, król weźmie wszystko na siebie. Ale jakie są zarzuty?
 — Krótko mówiąc: Nieustająca muzyka... umizgi Guicha... podejrzenie o konszachty i spiski.
 — Dowody?...
 — Żadnych.
 — Dobrze; idę do księżnej.
 I począł przypatrywać się w lustrach swemu ubraniu i twarzy, jaśniejącej na równi z jego djamentami.
 — W każdym razie książę jest trzymany trochę zdaleka?... — zapytał.
 — O!... ogień i woda zapamiętałej nie stronią od siebie.
 — To wystarcza. Mateczko, całuję twoje rączki... najpiękniejsze rączki na całą Francję.
 — Powodzenia, Najjaśniejszy panie... Stań się zbawcą spokoju małżeńskiego.
 — Obchodzę się bez ambasadora — odpowiedział Ludwik — to znaczy, że mi się powiedzie.
 I, śmiejąc się, wyszedł z pokoju, przez całą drogę otrzepując jak najstaranniej aksamit swego ubrania.