Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/297

—   297   —

 — Nie ty, Najjaśniejszy Panie? — zręcznie zagadnęła księżna. — A! to tem lepiej!
 I taki nacisk położyła na to „tem lepiej“, jakby chciała zamiast tego powiedzieć: „tem gorzej“.
 Nastało długie milczenie. Wreszcie odezwała się znowu:
 — Pan Buckingham odjechał... wiem już teraz: dlaczego i przez kogo... myślałam, że odzyskam spokój. Gdzie tam?... Ot, książę wynalazł nowy pretekst i...
 — I — rzekł wesoło król — znalazł się inny. Rzecz naturalna, jesteś pani piękna: będziesz zawsze kochaną.
 — Zatem — zawołała księżna — otoczę się samotnością! tego też chcą właśnie i to mi gotują, ale nic z tego, wolę powrócić do Londynu. Tam znają mnie i oceniają. Będę miała przyjaciół, bez obawy, aby ich zwano moimi kochankami. Fi! jakież to podejrzenie, niegodne szlachcica! O książę wszystko w moim umyśle postradał, odkąd odkryłam w nim swojego tyrana.
 — La! la! całą winą mojego brata jest, że cię kocha, siostrzyczko.
 — Kocha!? książę mnie kocha? A! najjaśniejszy panie...
 I wybuchneła śmiechem:
 — Książę żadnej kobiety nigdy kochać nie będzie — mówiła — nie, na moje nieszczęście, książę należy do najgorszego rodzaju zazdrośników; zazdrość to bez cienia miłości.
 — Przyznaj jednakże — odezwał się król, zapalając się tą urozmaiconą i pełną ognia rozmową — przyznaj, że Guiche cię kocha.
 — A!... Najjaśniejszy Panie, alboż ja wiem?....
 — Powinnaś to wiedzieć. Mężczyzna kochający, musi się zdradzić.
 — Pan de Guiche się nie zdradził.
 — Siostrzyczko, siostrzyczko, bronisz Guicha.
 — Ja! bardzo proszę, ja? O! Najjaśniejszy Panie, nicby nie brakowało już do całej niedoli mojej, gdybyś i ty mnie posądzał.