Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/299

—   299   —

 — Zachwycająca żartownisia z ciebie, pani, i pojmuję teraz, że ci nawet, z których szydzisz, muszą cię uwielbiać.
 — A czemuż ty, Najjaśniejszy Panie, któregobym za swego obrońcę wzięła, masz tuczyć się z moimi prześladowcami — odparła księżna.
 — Ja prześladowcą twoim, niech mnie Bóg strzeże od tego.
 — Zatem — mówiła tęsknym głosem — przystań na moje żądanie. Pozwól mi wyjechać.
 — O!... na to, nigdy!... nigdy nie przystanę!... — wykrzyknął Ludwik XIV-ty.
 — Więc cóż ja pocznę?...
 — Powiem ci zaraz, siostrzyczko.
 — Słucham Waszej Królewskiej Mości, jak pokorna sługa.
 — Zamiast zawierania nierozważnych przyjaźni, zamiast niepokojenia nas swojem odosobnieniem, bądź dla nas zawsze widzialną, nie porzucaj nas, żyjmy po rodzinnemu. Ani słowa, pan de Guiche jest miły; lecz ostatecznie, jeżeli brak nam jego dowcipu...
 — O!... Najjaśniejszy Panie, sam czujesz, iż udajesz skromnego.
 — Nie, przysięgam ci. Można być królem i czuć, iż mniej mamy warunków podobania się, niż niejeden szlachcic.
 — A ja przysięgam, że ani na jotę nie wierzysz temu, co mówisz, Najjaśniejszy Panie.
 Król z czułością popatrzył na księżnę.
 — Czy zechcesz mi jedną rzecz przyrzec? — zapytał.
 — Jaką?...
 — Że nie będziesz traciła z obcymi czasu, który nam się należy. Czy chcesz, abyśmy przeciw wspólnemu nieprzyjacielowi zawarli przymierze zaczepno-odporne?
 — Przymierze z tobą, Najjaśniejszy Panie?...
 — Czemuż by nie?... Czyż nie jesteś potęgą?...
 Księżna wzięła go za rękę.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekła — tak długo miałam nieszczęście nie podobać się tobie, iż mam nieledwie prawo pytać samej siebie, jak mogłeś przyjąć mnie za bratowę?...