Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/300

—   300   —

 — Przymierze nasze od dziś datuje — zawołał król z nieudanym zapałem — więc przeszłość puśćmy w niepamięć, ja zaś chcę znać jedynie teraźniejszość. Mam ją przed oczyma, oto jest, spojrzyj.
 I poprowadził ją do lustra, w którym ujrzała się spłoniona, i jaśniejąca pięknością, któraby skusiła nawet świętego.
 — To nic — szepnęła — przymierze jednak niewiele będzie warte.
 — Żądasz przysięgi?... — zapytał król, upojony namiętnym zwrotem, jaki przybrała rozmowa.
 — O!... zdałaby się w tym razie, byłoby to zawsze pozorem pewności.
 Król przyklęknął na dywanie, ujmując księżnę za rękę.
 Ona z uśmiechem, jakiego żaden malarz nie oddał, a poeta wymarzyć nie był w stanie, podała mu obie rączki, w których ukrył rozpalone czoło. Oboje nie mogli zdobyć się na słowa. Król uczuł, iż księżna usuwa swe rączki, musnąwszy jego policzki. Zerwał się nagle i wyszedł.
 Dworzanie dostrzegli jego rumieńce i wyprowadzili stąd wniosek, że scena była burzliwa. Lecz kawaler Lotaryński pośpieszył z zapewnieniem:
 — O!... nie, panowie, uspokójcie się. Jego Królewska Mość blednie ze złości.