Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/31

—   31   —

 Wieczerza zmieniła treść rozmowy.
 Prócz tego wszyscy pojęli, że przy ostrożności jednych względem drugich, żadnej nie osiągną korzyści.
 Porthos nic nie pojmował z tego wszystkiego.
 Dla niego więc wieczerza była tylko wieczerzą, a to wystarczyło dla Porthosa.
 I wieczerza odbyła się cudownie.
 D‘Artagnan był nadzwyczajnie wesół.
 Aramis sam siebie przewyższał w grzecznościach.
 Porthos jadł jak nieboszczyk Pelops.
 Rozmawiano o wojnie, finansach, sztukach i miłostkach.
 Aramis udawał zdziwionego na każdy wyraz o polityce, z jakim się odzywał d‘Artagnan. Te ustawiczne zadziwienia obudziły nieufność w d‘Artagnanie, jak znów obojętność d‘Artagnana powiększyła nieufność Aramisa.
 Nakoniec d‘Artagnan na los szczęścia rzucił imię Colberta.
 Ten cios zachował na ostatek.
 — Co to za Colbert?... — zapytał biskup.
 — Tego za wiele — rzekł do siebie d‘Artagnan. — Miejmy się na baczności.
 I dał o Colbercie wszystkie objaśnienia, jakich Aramis mógł żądać.
 Wieczerza, albo raczej rozmowa przeciągnęła się aż do pierwszej zrana, ale tylko pomiędzy d‘Artagnanem a biskupem; Porthos bowiem o dziesiątej przechylił się na krześle i chrapał. O północy obudzono go i zaprowadzono spać.
 — Hm!... — mówił — zdaje mi się, że zasnąłem, a jednak to, coście mówili, było interesujące.
 O pierwszej zaprowadził Aramis d‘Artagnana do pokoju, dlań przeznaczonego, który był najlepszym z całego biskupiego mieszkania.
 Dwóch służących oddano pod jego rozkazy.
 — Jutro o ósmej — rzekł biskup, żegnając d‘Artagnana — zrobimy z Porthosem konną przejażdżkę.
 — O ósmej!... tak późno?... — podchwycił d‘Artagnan.