Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/34

—   34   —

 — Jechał?...
 — Tak.
 — Dokąd?...
 — Do Paryża.
 Porthos wyskoczył z łóżka i spojrzał na Aramisa obłąkanemi oczyma.
 — Do Paryża?... — zapytał.
 — Tak.
 — O sto mil?...
 — Sto cztery — odpowiedział biskup.
 — A!... mój Boże, — westchnął Porthos, kładąc się znowu, jak dziecko, które od bony chce godzinę lub dwie snu wytargować.
 — Trzydzieści godzin drogi, — dodał stanowczo Aramis. — Wiesz, że stacje są dobre.
 Porthos ruszył nogą, wydając ciężki jęk.
 — Dalej, dalej, mój przyjacielu, — nalegał prałat z pewnym rodzajem niecierpliwości.
 Porthos wydobył drugą nogę z łóżka.
 — I to koniecznie ja muszę jechać?... — zapytał jeszcze.
 — Koniecznie.
 Porthos wyprostował się na nogach, że aż podłoga zadrżała pod jego olbrzymią postacią.
 — Psyt!... na miłość Boga, cicho, — rzekł Aramis — obudzisz kogoś.
 — A!... prawda, — odpowiedział Porthos piorunującym głosem — zapomniałem; ale bądź spokojny, już się będę strzec.
 To mówiąc, opuścił pas od płaszcza i pistolety, oraz kieskę, z której teraz z przeciągłym brzękiem wysypały się talary.
 Brzęk ten zagotował zagotował krew w Aramisie, Porthos zaś zahuczał śmiechem.
 — A to dziwne — rzekł zwyczajnym głosem.
 — Ciszej, ciszej, Porthosie.
 — A!... prawda.
 I zniżył głos o pół tonu.