Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/35

—   35   —

 — Mówię — kończył Porthos — że nigdy nie jest się powolniejszym, jak kiedy się spieszymy, ani głośniejszym, jak kiedy chcemy być cicho.
 — Prawda, ale niech kłamie przysłowie; my śpieszmy się i bądźmy cicho.
 — Patrzaj, jak się spieszę, — odrzekł Porthos, wdziewając wierzchnią suknię.
 — Dobrze.
 — Widać, że to coś pilnego.
 — Więcej niż pilne, bo ważne.
 — Ho!... ho!... ho!...
 — Czy cię o co badał d‘Artagnan?...
 — Mnie?...
 — Tak, na Belle-Isle?...
 — O nic.
 — Czyś tego pewny, Porthosie?...
 — Na Boga, tak!...
 — To być nie może, przypomnij sobie.
 — Pytał mię, co robię i odpowiedziałem; że uczę się topografji. Chciałem powiedzieć wyraz, któregoś ty używał.
 — Castramentacji.
 — To, to, to — ale nie mogłem go sobie przypomnieć.
 — Tem lepiej — a o co więcej pytał?...
 — Co to za jeden pan Gerard.
 — I jeszcze?...
 — Co to za jeden pan Juponet?...
 — Czy czasem nie widział naszego planu fortyfikacyj?...
 — A gdyby...
 — Co?... u djabła!...
 — Bądź spokojny, zatarłem twoje pismo tak, że niepodobna było dojrzeć śladu twojej ręki.
 — On ma dobry wzrok, przyjacielu.
 — Czego się lękasz?...
 — Lękam się, aby nie odkrył wszystkiego, idzie zatem o zapobieżenie wielkiemu nieszczęściu. Dałem rozkaz moim ludziom, aby wszystkie bramy zamknęli, niepodobna więc będzie wym-