Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/36

—   36   —

knąć się d‘Artagnanowi przede dniem. Koń osiodłany jest, dostaniesz się na pierwszą stację i o piątej rano, będziesz o piętnaście mil.
 Aramis zaczął ubierać Porthosa tak śpiesznie i zręcznie, jakby całe życie był lokajem.
 Porthos nawpół zmieszany, nawpół osłupiały, nie czynił żadnej wymówki.
 Kiedy był gotów, wziął go Aramis za rękę i wyprowadził, każąc ostrożnie stąpać po schodach, aby o cokolwiek nie potrącił; słowem, kierował nim na wszystkie strony, jakby sam był olbrzymem, a Porthos karłem.
 W rzeczy samej koń osiodłany czekał na dziedzińcu.
 Porthos wskoczył na siodło.
 Wtedy wziął Aramis konia za lejce i poprowadził go na słomę, którą był zasłany dziedziniec, dla stłumienia łoskotu. Jedną ręką prowadził konia, drugą zatykał mu nozdrza, aby nie rżał.
 Przyprowadziwszy go do bramy, rzekł do Porthosa:
 — Teraz puszczaj się, przyjacielu; jedź na koniu, pij na koniu, śpij na koniu i nie trać minuty czasu.
 — Dobrze, nigdzie się nie zatrzymam.
 — Oto list do pana Fouquet; cokolwiek to może kosztować, niech go jutro przed południem otrzyma.
 — Będzie go miał.
 — Pamiętaj...
 — O czem?...
 — Że kiedy dobrze się sprawisz, zostaniesz księciem lub parem.
 Porthos wytrzeszczył oczy i odpowiedział:
 — Kiedy tak, to stanę za dwadzieścia cztery godzin.
 — Postaraj się o to.
 — To ruszaj i popuść Goljatowi cugle.
 Aramis puścił konia, odtykając mu nozdrza.
 Porthos dał koniowi ostrogę i puścił się galopem.
 Aramis, dopóki mógł widzieć w ciemnościach nocy, ścigał Porthosa oczyma; straciwszy go z oczu, wszedł na dziedziniec.