Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/38

—   38   —

Jeszcze dość wcześnie, jak sadzę. Wyobraź sobie, że nie mogę pozbyć się żołnierskiego nawyknienia wstawania rano.
 — Może chcesz, żebyśmy pojechali?... — zapytał Aramis; — ale zdaje mi się, że jest bardzo wcześnie.
 — Jak ci się podoba.
 — Podobno ułożyliśmy się przejechać konno o godzinie ósmej.
 — Być może, ale tak gorąco pragnąłem cię widzieć, że mówiłem do siebie; im prędzej, tem lepiej.
 — A moje siedem godzin snu?... — rzekł Aramis — one są konieczne i muszę je uzupełnić.
 — Mój przyjacielu, zdaje mi się, że dawniej nie byłeś takim śpiochem, żywy byłeś i nikt nie widział cię w łóżku.
 — Otóż dlatego właśnie teraz lubię dłużej spać.
 — Ale przecież nie dla spania kazałeś mi czekać do ósmej?...
 — Bałem się, abyś ze mnie nie żartował, kiedy powiem ci prawdę.
 — Powiedz więc.
 — Mam zwyczaj mówić pacierze od szóstej do ósmej.
 — Pacierze?...
 — Tak.
 — Nie wiedziałem, że biskupi są tak skrupulatni.
 — Biskupi są obowiązani dawać przykład młodszym.
 — Na Boga!... przyjacielu, to mnie pojedna z waszą wielebnością. Przykład!... brawo!... niech żyje przykład!...
 — Przebacz mi zatem, przyjacielu.
 — Czy mam cię pożegnać?...
 — Potrzebuję skupić ducha, mój drogi.
 — Dobrze, opuszczam cię, ale na prośby poganina, przyjaciela twojego, skróć modlitwy dzisiejsze.
 — Za półtorej godziny...
 — Półtorej godziny nabożeństwa?... A!... mój przyjacielu, pozwól co wytargować.
 Aramis zaczął się śmiać.
 — Zawsześ przyjemny, zawsześ wesoły, zawsześ młody, czyś