Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/39

—   39   —

na to przybył do mojej djecezji, abyś mnie z Bogiem poróżnił?...
 — Ba!...
 — Wszak wiesz, że nigdy odmówić ci nie byłem w stanie; ale drogo mnie będziesz kosztował.
 D‘Artagnan przygryzł usta.
 — Już ja grzech biorę na siebie — rzekł — zmów Ojcze nasz, przeżegnaj się i koniec.
 — Psyt!... — odezwał się Aramis, — widzę, że nie jesteśmy sami, bo ktoś obcy przybywa.
 — Odpraw go.
 — Nie mogę, wczoraj oznaczyłem rozmowę, jest to pryncypał kolegjum jezuickiego i przeor dominikański.
 — Twój sztab — niech i tak będzie.
 — Cóż będziesz przez ten czas robił?...
 — Pójdę, obudzę Porthosa i z nim zaczekam, aż skończysz naradę.
 Aramis nie ruszył się z miejsca, nie mrugnął oczyma, nie wyrzekł ani słowa.
 D‘Artagnan postąpił ku drzwiom.
 — A czy wiesz, gdzie Porthos śpi?... — rzekł biskup.
 — Nie wiem, ale zapytam.
 — Idź korytarzem i otwórz drugie drzwi na lewo.
 — Dziękuję, do widzenia.
 I d‘Artagnan udał się w kierunku przez Aramisa wskazanym, lecz zaledwie dziesięć minut upłynęło, powrócił.
 Zastał Aramisa, siedzącego pomiędzy przeorem dominikańskim i pryncypałem jezuickim, zupełnie w tej samej postawie, jak niegdyś go zastał w oberży Crevecoeur.
 Towarzystwo to nie zmieszało muszkietera.
 — Cóż takiego?... — spokojnie zapytał Aramis. — Może masz co do powiedzenia, mój przyjacielu?
 — Chciałem ci powiedzieć, — odpowiedział D‘Artagnan, patrząc na Aramisa — że Porthosa niema.
 — Ale czy napewno?... — spokojnie zapytał Aramis.
 — Przychodzę z jego pokoju.