Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/40

—   40   —

 — Gdzież on być może?...
 — Właśnie i ja o to pytam.
 — A czemu się o to nie spytałeś?...
 — Właśnie pytałem.
 — I cóż ci powiedziano?...
 — Że Porthos, mając zwyczaj codziennie rano wychodzić, pewnie i dzisiaj wyszedł.
 — I cóżeś wtedy uczynił?...
 — Poszedłem do stajni — obojętnie odpowiedział d‘Artagnan.
 — Po co?...
 — Aby się przekonać, czy czasem konno nie wyjechał.
 — I...? — zapytał biskup.
 — Pod nr. 5 żłobu brakuje konia Goljata.
 Cała ta rozmowa utrzymana była w tonie nader grzecznym.
 — O!... teraz rozumiem, co to znaczy, — rzekł Aramis, po chwili namysłu. — Porthos wyjechał, aby nam sprawić niespodziankę.
 — Niespodziankę?...
 — Tak. Kanał, prowadzący z Vannes do morza, jest pełen dzikich kaczek i bekasów, które Porthos nadzwyczaj lubi, i zaręczam, że ich z tuzin na śniadanie przyniesie.
 — Czy tak?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Jestem tego pewny. A dokąd chcesz, aby poszedł?... pewnie fuzję wziął z sobą.
 — To niepodobna — rzekł d‘Artagnan.
 — A wiesz co, przyjacielu, siądź na konia i goń go.
 — Masz słuszność, biskupie, pojadę.
 — Czy chcesz towarzysza?...
 — Dziękuję, Porthos łatwy jest do poznania, będę pytał o niego.
 — Weź rusznicę.
 — Dziękuję.
 — Każ osiodłać konia, który ci się podoba.
 — Tego, na którym wczoraj z Belle-Isle jechałem.
 — Dobrze, zarządzaj jak u siebie.