Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/46

—   46   —

której wsparł się Aramis, gdy słudzy oddalili się z uszanowaniem.
 — Nic to nie znaczy — odpowiedział Aramis — skoro tylko przybyłem; o to głównie się starałem i uczyniłem to z boską pomocą.
 — Mów prędzej — rzekł Fouquet, zamykając za sobą drzwi gabinetu, w którym był sam z Aramisem.
 — Czy tylko sami jesteśmy?...
 — Zupełnie sami.
 — Czy nas nikt słyszeć nie może?...
 — Bądź spokojny.
 — A pan du Vallon przybył tu?...
 — Przybył.
 — I odebrałeś pan list ode mnie?...
 — Odebrałem; interes musi być ważny, skoro spowodował twoją obecność w Paryżu w chwili, gdy gdzieindziej była potrzebną.
 — Ważny!... nie może być ważniejszy.
 — Dziękuję ci, dziękuję; o cóż idzie takiego?... ale, na Boga, przedewszystkiem odetchnij, przyjacielu, jesteś blady, że aż strach bierze.
 — W rzeczy samej jestem cierpiący, ale na Boga, nie zważaj pan na to. Czy pan Vallon nic nie mówił, list mój oddając?...
 — Usłyszawszy wielki hałas, udałem się do okna i zobaczyłem przed gankiem coś podobnego do rycerza z marmuru; zeszedłem na dół, on oddał mi list z konia, który padł trupem.
 — A on?...
 — Upadł wraz z koniem; wzięto go i zaniesiono do mieszkania; po przeczytaniu listu, udałem się do niego, aby zasięgnąć wiadomości, lecz usnął tak mocno, że niepodobna było go obudzić. Litość mnie nad nim wzięła, kazałem mu zdjąć buty i zostawić go w spokoju.
 — Dobrze, to ja teraz powiem, o co chodzi. Wszak pan znasz d‘Artagnana?..