Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/47

—   47   —

 — Doskonale. — Jest to człowiek rozumny i odważny, chociaż przez niego zginęło dwóch moich najlepszych przyjaciół: Lyodot i d‘Emmeris.
 — Tak, wiem o tem — spotkałem w Tours kurjera, który wiózł do mnie list od Gourvilla i Pelissona. Czy pan zastanowiłeś się nad tym wypadkiem?
 — Zastanowiłem się.
 — I czy pojąłeś, że to był cios, wymierzony wprost w twoją władzę?
 — Czy tak?
 — Ja przynajmniej tak sądzę.
 — Przyznam ci się, że ta myśl przykra i mnie samemu przyszła.
 — Na Boga, nie zaślepiaj się, panie; słuchaj... otóż wracam do d‘Artagnana.
 — Słucham cię.
 — W jakiem go pan poznałeś zdarzeniu?
 — Był u mnie po pieniądze.
 — Z czyim rozkazem?
 — Z królewskim.
 — Z królewskim?
 — Podpisanym przez Jego Królewską Mość.
 — A widzisz pan! d‘Artagnan przybył na Belle-Isle pod pozorem zakupienia salin dla swego pana. D‘Artagnan tylko królowi służy, zatem przybył w jego interesie i widział się z Porthosem.
 — Z jakim Porthosem?
 — Wybacz pan, omyliłem się, widział się z panem du Vallon na Belle-Isle i wie tak dobrze, jak i pan, że wyspa jest ufortyfikowana.
 — I myślisz, że król go wysłał?.. — rzekł Fouquet zamyślony.
 — Zapewne.
 — Zatem d‘Artagnan jest niebezpiecznem narzędziem w rękach królewskich.
 — Najniebezpieczniejszem ze wszystkich.