Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/48

—   48   —

 — Ja to na pierwszy rzut oka odgadłem.
 — Jakto?
 — Chciałem go do siebie przywiązać.
 — Jeżeliś go pan uważał za najwaleczniejszego i najzręczniejszego w całej Francji, miałeś słuszność.
 — Cokolwiek będzie kosztował, trzeba go ująć.
 — D‘Artagnana?
 — Czy to się z twojem zdaniem nie zgadza?
 — I owszem, ale go pan ująć nie zdołasz.
 — A to dlaczego?
 — Nie umieliśmy korzystać z czasu; kiedy był poróżniony z dworem, trzeba go było pochwycić; od czasu, jak był w Anglji, od czasu, jak się przyczynił do przywrócenia monarchji, od czasu, jak zrobił majątek, przywiązał się do króla. Wszedł w służbę i widać dobrze mu płacą.
 — My lepiej mu zapłacimy.
 — Za pozwoleniem pańskiem, słowo d‘Artagnana jest święte i kiedy je komu raz da, pewnie dotrzyma.
 — I cóż stąd wnosisz?... — zapytał Fouquet z niepokojem.
 — Że, chociaż tymczasowo, trzeba się uchronić od strasznego ciosu.
 — Ale jakim sposobem?
 — Zaczekaj pan.
 — Wszak d‘Artagnan niedługo przybędzie, aby zdać królowi rachunek ze swej wyprawy.
 — Zapewne.
 — Sądzę jednak, że dobrze go wyprzedziłeś.
 — Może o dziesięć godzin.
 — A więc w ciągu dziesięciu godzin...
 Aramis potrząsnął głową.
 — Czy widzisz pan te chmury, wiatrem pędzone, te jaskółki, latające w powietrzu; d‘Artagnan biegnie prędzej, niż chmury i ptaki, jego wiatr unosi.
 — Więc...
 — Powiadam panu, że to człowiek nadludzki; jest on w moim wieku, a znam go od lat trzydziestu pięciu.