Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/53

—   53   —

 — Może dziesięć miljonów, bo sześć skonfiskowano z ich majątków.
 — I te pieniądze są w moim skarbie?... — zapytał król z niejakim wstrętem.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie. — Jednak ta konfiskata, zagrażając panu Fouquet, nie dotknęła go wcale.
 — Cóż z tego wnosisz, panie Colbert?
 — Że jeżeli pan Fouquet podburzył swoich stronników, aby przyjaciół uwolnić od kary, czegóż nie uczyni, aby sam był całym?
 Król spojrzał na swojego powiernika wzrokiem, który rozjaśnia największe ciemnie sumienia.
 — Dziwno mi — rzekł — że, podobnie myśląc o panu Fouquet, nie dałeś mi rady.
 — Jakiej rady. Najjaśniejszy Panie?
 — Powiedz mi najprzód jasno i otwarcie, co myślisz?
 — O czem?
 — O postępowaniu Fouqueta.
 — Ja myślę, Najjaśniejszy Panie, że Fouquet niezadowolony z zebrania skarbów, jak to czynił Mazarini, i z pozbawienia Waszej Królewskiej Mości części władzy, usiłuje nadto przeciągnąć do siebie wszystkich wygodnisiów i łakotnisiów, lubiących zbytki, które próżniacy nazywają poezją, a politycy zepsuciem. Myślę, że tym sposobem nastaje na władzę Waszej Królewskiej Mości i, jeżeli mu się uda, uczyni Waszą Królewską Mość słabym i niedołężnym monarchą.
 — Jak nazwać podobne zamiary, panie Colbert?
 — Zamiary pana Fouquet, Najjaśniejszy Panie?
 — Tak.
 — Obraza majestatu.
 — A co się czyni z takimi zbrodniarzami?
 — Sądzi się ich i karze.
 — Ale czy jesteś pewny, że pan Fouquet ma to na celu?
 — Powiem nawet, Najjaśniejszy Panie, że wykonywa swoje zamiary.
 — Wracam więc do tego, co ci mówiłem, panie Colbert.