Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/54

—   54   —

 — Cóż takiego, Najjaśniejszy Panie?
 — Żebyś mi poradził...
 — Przebacz, Najjaśniejszy Panie, że jeszcze coś dodam.
 — Mów.
 — Dowód widoczny, dotykalny, niezaprzeczalny.
 — Jaki!
 — Dowiedziałem się, że pan Fouquet obwarował Belle-Isle na morzu.
 — Czy tak?
 — Niezawodnie.
 — Czy jesteś tego pewny?
 — Zupełnie; czy wiesz, Najjaśniejszy Panie, wiele tam ma wojska?
 — Nie wiem wcale, a ty?
 — I ja nie wiem; ale właśnie dlatego chciałem poradzić Waszej Królewskiej Mości, abyś wysłał kogo na Belle-Isle.
 — Kogóż takiego?
 — Mnie naprzykład.
 — Po oo?
 — Abym się przekonał, czy prawda, że pan Fouquet, na wzór feudalnych panów, obwarował się murami.
 — W jakimże czyniłby to celu?
 — Aby kiedyś bronić się przeciw swojemu monarsze.
 — Jeżeli tak jest, jak mówisz, panie Colbert — rzekł Ludwik — trzeba natychmiast aresztować pana Fouquet.
 — To niepodobna!
 — Jużem raz powiedział, że nie rozumiem tego wyrazu.
 — Wasza Królewska Mość możesz mu odjąć urząd.
 — Cóż z tego?
 — Aby nie miał za sobą parlamentu, jak ma wojsko przez swoją hojność, literaturę po swojej stronie przez zabawy i szlachtę przez podarunki.
 — To znaczy, jak widzę, że ja nie podołam panu Fouquet.
 — Przynajmniej nie teraz. Najjaśniejszy Panie.
 — Panie Colbert, niezupełnym jesteś doradcą.