Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/55

—   55   —

 — Jakże, chyba że nie ograniczę się na wskazaniu Waszej Królewskiej Mości niebezpieczeństwa.
 — Zatem powiedz, jak ten kolos powalić?
 I król zaczął się gorzko uśmiechać.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Colbert — on wzrósł przez pieniądze, rozbić go pieniędzmi.
 — A gdybym go usunął z urzędowania?
 — To mało.
 — Więc cóż?
 — Zniszcz go. Najjaśniejszy Panie.
 — Jakim sposobem?
 — Nie zbywa na sposobnościach, tylko chciej z nich korzystać.
 — Wskaż mi je.
 — Oto jest zaraz jedna. Jego Królewska Wysokość, Monsieur, żeni się i wesele powinno być pyszne. Jest to piękna sposobność, aby Wasza Królewska Mość zażądał od Fouqueta miliona; pan Fouquet, który płaci dwadzieścia tysięcy, kiedy winien pięć, łatwo znajdzie miljon, skoro tego Wasza Królewska Mość zażądasz.
 — Dobrze, zażądam miljona — odpowiedział Ludwik XIV-ty.
 — Jeżeli Wasza Królewska Mość raczysz podpisać rozkaz, ja sam odbiorę pieniądze.
 Colbert podsunął Ludwikowi papier i podał mu pióro.
 W tej samej chwili odźwierny drzwi uchylił i zapowiedział wielkorządcę.
 Ludwik zbladł.
 Colbert opuścił pióro i oddalił się od króla, nad którym roztoczył czarne skrzydła.
 Wielkorządca wszedł jak dworak i za jednym rzutem oka zrozumiał całe położenie.
 Położenie to nie było dla Fouqueta bezpiecznem, pomimo przeświadczenia o potędze. Małe, czarne oko Colberta, rozszerzone zawiścią, i przezroczyste oko Ludwika XIV-go, zapalone gniewem, oznaczały wielkie niebezpieczeństwo.