Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/56

—   56   —

 Dworzanie są jak starzy żołnierze, którzy z powiewu wiatru i szmeru liścia poznają odległość wojsk nieprzyjacielskich; mogą oni, posłuchawszy chwilą, powiedzieć, ilu jest ludzi, ile postępuję koni i ile toczy się armat.
 Fouquet więc poznał z milczenia, jakie nastąpiło po jego wejściu, że mu coś zagraża.
 Król pozwolił mu posunąć się aż na środek pokoju. Jego bojaźliwa młodość nakazywana mu chwilową cierpliwość. Fouquet śmiało pochwycił sposobność.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł — pragnąłem jak najprędzej cię widzieć.
 — Dlaczego?... — zapytał Ludwik.
 — Aby przynieść Waszej Królewskiej Mości dobrą wiadomość.
 Colbert, prócz objętości ciała, z wielu względów był do Fouqueta podobny. Ta sama była w nim przenikliwość, ta sama znajomość ludzi; co więcej, ta sama siła opanowania się, która obłudnikom daje czas do rozwagi i skuteczniejszego działania.
 Odgadł więc, że Fouquet idzie naprzeciw wymierzonemu pociskowi. Oczy jego zabłysły.
 — No, jakież wiadomości?... — zapytał król.
 Fouquet położył na stole zwój papierów.
 — Niech Wasza Królewska Mość — rzekł — raczy spojrzeć na tę pracę.
 Król powoli rozwijał zwój.
 — Plany — rzekł.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Co to za plany?
 — Nowej warowni, Najjaśniejszy Panie.
 — A!... — rzekł król — jak widzę, panie Fouquet, zajmujesz się taktyką i strategiką.
 — Zajmuję się wszystkiem, co Waszej Królewskiej Mości może być pożytecznem — odpowiedział Fouquet.
 — Piękne obrazki!... — mówił król, patrząc na rysunki.
 — Wasza Królewska Mość pojmuje je zapewne — rzekł Fou-