Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/63

—   63   —

 Wyczytał więc na czole Colberta upokorzenie, jakiego tenże doznał.
 Zdawało mu się nawet, że słyszy, jak król mówił:
 — A!... panie Colbert!... miałeś dziewięć kroć sto tysięcy w kasie?...
 Colbert kłaniał się, nic nie mówiąc.
 Cała ta scena wdarła się do umysłu d‘Artagnana oczami i uszami.
 Pierwszym wyrazem Ludwika XIV-go do muszkietera, było czułe powitanie.
 Następnie pożegnał Colberta.
 Ostatni wyszedł z królewskiego gabinetu blady, chwiejący się na nogach, tymczasem d‘Artagnan podkręcił wąsa.
 — Lubię widzieć w takim nieładzie wiernego mi sługę, — rzekł król, podziwiając marsową postać posła.
 — Uważałem za konieczny pośpiech i dlatego w takim stanie poważyłem się przedstawić Waszej Królewskiej Mości.
 — Zatem ważne przynosisz mi wiadomości?... — zapytał król z uśmiechem.
 — Najaśniejszy Panie, całą rzecz we dwóch wyrazach opowiem; Belle-Isle ufortyfikowana i to cudownie. Belle-Isle ma podwójny mur, cytadelę i oddzielne warownie; w porcie stoją trzy statki korsarskie, a baterje czekają tylko na działa.
 — Wiem o tem wszystkiem — odpowiedział król.
 — Wasza Królewska Mość wie o tem?... — zapytał osłupiały muszkieter.
 — Mam nawet plany fortyfikacji, — rzekł król.
 — Plany?...
 — Oto są.
 — W rzeczy samej... te same — rzekł d‘Artagnan — widziałem podobne.
 I czoło d‘Artagnana zasępiło się.
 — A!... rozumiem, — rzekł po chwili — Wasza Królewska Mość nie ufałeś mi i wysłałeś kogoś drugiego.
 — Co cię to obchodzi, jakim ja wiem sposobem, dosyć, że wiem.