Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/65

—   65   —

 — Ta nominacja — mówił król dalej — jest nagrodą nietylko za podróż na Belle-Isle, ale nadto za działanie na placu Greve. W rzeczy samej dobrze mi usłużyłeś.
 — A!... — rzekł d‘Artagnan, nie mogąc powstrzymać występującego na twarz rumieńca, — czy i o tem wiesz. Najjaśniejszy Panie?...
 — Tak, wiem o tem.
 Król miał przenikliwe oko i sąd nieomylny, ilekroć w sercu czytać było potrzeba.
 — Ty masz coś do powiedzenia — rzekł do muszkietera — a jednak nic mi nie mówisz. Mów szczerze i pamiętaj, że raz na zawsze powiedziałem ci, abyś był ze mną otwarty.
 — Dobrze więc, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział — wolałbym zostać kapitanem za szturm na czele szwadronu, za wzięcie miasta, lub baterji, niż za to, że byłem świadkiem powieszenia dwóch nieszczęśliwych.
 — Czy to prawda, co mówisz?...
 — Jakiż powód masz. Najjaśniejszy Panie, wątpienia o tem?
 — Bo o ile cię znam, sądzę, że nie żałujesz wydobycia miecza za swojego monarchę?...
 — Tym razem mylisz się, Najjaśniejszy Panie. Tak jest, żałuję, że dobyłem miecza w sprawie, której takie widzę następstwa. Ci nieszczęśliwi, których stracono, nie byli moimi, ani twoimi, Najjaśniejszy Panie, nieprzyjaciółmi, a nawet nie bronili się.
 Król milczał przez chwilę.
 — A twój towarzysz, panie d‘Artagnan, czy również żal twój podziela?...
 — Mój towarzysz?...
 — Tak, wszakże nie byłeś sam, jak się zdaje.
 — Sam, gdzie?...
 — Na placu Greve.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, nie — odpowiedział d‘Artagnan, rumieniąc się na myśl podejrzenia, że chciał przywłaszczyć sobie sławę, należącą Raulowi — nie, na Boga, i jak Wa-