Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/66

—   66   —

sza Królewska Mość mówisz, miałem, towarzysza, nawet tęgiego towarzysza.
 — Młodzieńca?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, młodzieńca. Jak widzę, miłościwy panie, o wszystkiem wiesz doskonale. Zapewne Colbert donosi Waszej Królewskiej Mości o wszystkiem?...
 — Pan Colbert tylko dobrze o tobie mówi, panie d‘Artagnan, a gdyby mówił inaczej, nie słuchałbym go.
 — A!... to szczęście.
 — I mówił wiele dobrego o tym młodzieńcu.
 — To słusznie — rzekł muszkieter.
 — Koniec końców, zdaje się, że to waleczny młodzieniec — rzekł Ludwik XIV-ty dla zaostrzenia uczucia, które brał za zawiść.
 — Waleczny?... tak, Najjaśniejszy Panie — powtórzył d‘Artagnan, uradowany, że może króla przychylnie do Raula usposobić.
 — Czy wiesz jego nazwisko?...
 — Tak sądzę.
 — A znasz go?...
 — Od dwudziestu pięciu lat, Najjaśniejszy Panie.
 — Ależ on ma zaledwie dwadzieścia pięć lat!... — zawołał król.
 — Właśnie, znam go od urodzenia.
 — Jakiż na to dowód?...
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział d‘Artagnan — pytasz mnie z takiem niedowierzaniem, że w tem inny a nie Waszej Królewskiej Mości widzę charakter. Pan Colbert, który dokładnie doniósł o wszystkiem, czy zapomniał powiedzieć, że to jest syn mojego przyjaciela.
 — Wicehrabia de Bragelonne?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, wicehrabia de Bragelonne jest synem hrabiego de La Fere, który przyczynił się do przywrócenia Karola II-go. O!... Bragelonnowie, to waleczne plemię!...
 — Zatem jest synem człowieka, który przyszedł do mnie,