Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/72

—   72   —

 — A!... panie Malicorne, jesteś nieznośny z twojemi nowinami z zeszłego wieku; wiesz pan, jeżeli pan dłużej ze mnie będziesz żartował, wypchnę cię za drzwi.
 — Zobaczymy.
 — Pan mnie doprowadzisz do tego.
 — Cierpliwości, cierpliwości, panienko.
 — Wiem, wiem, dlaczego się pan tak drożysz. Ale mów pan.
 — Zgadnij panna, a jeżeli powiesz, nic nie zataję.
 — Wiesz pan, że pragnęłam zostać damą honorową, pan mógłbyś to zrobić, a skąpisz swoich stosunków.
 — Ja?...
 Malicorne spuścił powieki, złożył ręce i przybrał gapiowatą minę.
 — Jakież stosunki, — odpowiedział — może mieć aplikant przy prokuratorze?...
 — Alboż twój ojciec nie ma dwudziestu tysięcy liwrów rocznego dochodu?...
 — To bagatelny mająteczek, panno Montalais.
 — Ale twój ojciec posiada tajemnicę księcia.
 — To mu przynosi korzyść, że pożycza pieniędzy Jego książęcej mości.
 — Jednem słowem, pan jesteś najfałszywszym człowiekiem.
 — Pani mi schlebiasz.
 — Ja?...
 — Tak, pani.
 — Jakto?...
 — Ponieważ ja utrzymuję, że nic nie mogę dla nikogo, uczynić, pani zaś przeciwnie.
 — Koniec końcem, czy otrzymam to miejsce?...
 — Miejsce?... albo ja wiem?...
 — Będę je miała, czy nie?...
 — Będziesz je miała.
 — Ale kiedy?...
 — Kiedy sama zechcesz.
 — A gdzie ono jest?...
 — W mojej kieszeni.