Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/75

—   75   —

 — A!... prostaku!...
 — Na co prawdę obwijać w bawełnę?.
 — A!... Malicorne!... jakże złe serce masz!...
 — A!... Montalais, niewdzięcznico!...
 I oparł się na poręczy okna.
 Montalais wzięła książkę i otworzyła ją.
 Malicorne wyprostował się, oczyścił rękawem kapelusz i okurzył czarną kurtkę.
 Montalais, udając, że czyta, patrzyła na niego z boku.
 — O!... — zawołała nakoniec, rozgniewana, — także poważną przybrał minę! Jak widzę, osiem godzin gniewać się myśli.
 — Piętnaście, moja panienko — odpowiedział Malicorne, kłaniając się.
 Montalais groźnie na niego spojrzała.
 — Potwór!... — rzekła, — a!... gdybym była mężczyzną!...
 — Cóżbyś mi uczyniła?
 — Udusiłabym cię.
 — Wybornie — odrzekł Malicorne — jak widzisz i ja mam jakieś pragnienie.
 — Czegóż żądasz, szatanie?... niech przez gniew zgubię moją duszę.
 Malicorne ustawicznie bawił się kapeluszem, nagle upuścił go, pochwycił młodą dziewczynę za ramiona, zbliżył usta do jej twarzy i wycisnął na niej gorący pocałunek.
 Aurora chciała krzyczeć, lecz krzyk ten ucichł w pocałunku. Silna i gniewna dziewica odepchnęła Malicorna aż do muru.
 — Wybornie — rzekł filozoficznie Malicorne — będzie tego na sześć tygodni. Moje uszanowanie.
 I postąpił trzy kroki, chcąc się oddalić.
 — O!... nie, pan nie wyjdziesz stąd!... — zawołała Montalais, tupiąc nogą. — Pozostań pan, rozkazuję.
 — Pani rozkazujesz?...
 — A tak, alboż nie jestem panią u siebie?
 — Na Boga, któż o tem wątpi?... co więcej, ja sam należę do pani.
 — Piękna własność!... dusza głupia, a rozum suchy.