Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/78

—   78   —

 — Ale, prawdę mówiąc — odezwała się nakoniec Montalais — nie pojmuję, dlaczego pani tak źle się ze mną obchodzisz. Jak sadzę, nie popełniłam nic złego.
 — A ten hultaj, moja panienko — odparła pani de Saint-Remy, wskazując Malicorna — zapewne przyszedł tu po co dobrego?...
 — Nie przyszedł ani po złe, ani po dobre! przyszedł mnie odwiedzić i koniec.
 — Dobrze, dobrze, Jej Królewska Wysokość osądzi to — rzekła pani de Saint-Remy.
 — W każdym razie nie wiem, dlaczego panu Malicorne nie wolnoby było mnie odwiedzać, gdy ma względem mnie jakieś zamiary i gdy te zamiary są uczciwe.
 — Uczciwe zamiary, podobna figura!... — zawołała pani do Saint-Remy.
 — Dziękuję pani za pochwałę — odezwał się Malicorne.
 — Pójdź, pójdź, moja córko — mówiła dalej pani de Saint-Remy pójdźmy donieść księżnie, że kiedy ona opłakuje stratę małżonka, kiedy my opłakujemy pana w starym zamku de Blois, są ludzie, którzy się cieszą i weselą.
 — O!... — westchnęli oboje niewinni.
 — Otóż to dama honorowa!... — zawołała zacna matrona, załamując ręce.
 — Jesteś pani w błędzie — odrzekła na to Montalais, doprowadzona do ostateczności, — już nie jestem damą honorową księżnej pani.
 — Zatem żądasz uwolnienia?... przyznam się, że nic mądrzejszego nie możesz uczynić i ja tylko pochwalić mogę to postanowienie.
 — Ja nie żądam uwolnienia, pani, tylko zmieniam miejsce.
 — Czy do pokoju, czy do garderoby?... — zapytała pani de Saint-Remy, z pogardą.
 — Trzeba pani wiedzieć, że nie jestem stworzoną do podobnych obowiązków; zmieniając miejsce, zamieszkam dwór prawie królewski.