Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/82

—   82   —

 — Tak, zgadłaś pani.
 — To zupełnie co innego.
 — I ja tak sądzę.
 — Zatem niesłusznie czyniłam ci wyrzuty?
 — Najniesłuszniej; lecz tan jestem do nich przyzwyczajona, że i te przebaczam.
 — Kiedy tak, nie mamy tu co robić. Ludwiko, pójdźmy.
 — Co pani mówi?... — zapytała panna de la Valliere roztargniona.
 — Moje dziecię, ty nie słuchasz, jak widzę.
 — Przepraszam bardzo, byłam zamyślona.
 — O czem że myślałaś?
 — O wielu rzeczach.
 — Ale ty się na mnie nie gniewasz, Ludwiko?... — rzekła Monta.a.s, ściskając jej rękę.
 — A za cóżbym gniewać się miała, droga Auroro?... — odpowiedziała wdzięcznym tonem dziewica.
 — Gdyby się nawet gniewała na ciebie — odezwała się pani de Saint-Remy — możeby miała słuszność.
 — A za cóż takiego, mój Boże!
 — Zdaje mi się, ze równie jest dobrego rodu i równie jak ty piękna.
 — Moja matko — mówiła, błagając, Ludwika.
 — Stokroć piękniejszą, pani, ale nie z lepszego rodu; jednak jeszcze powodu do gniewu nie widzę.
 — Czy sądzisz, moja panno, że przyjemnem jest dla niej siedzieć w Blois ukrytą, gdy ty masz świetnieć w Paryżu?
 — Czyż Ludwika nie może być także w Paryżu? przeciwnie, będę szczęśliwa, gdy razem będziemy.
 — Ale zdaje mi się, że pan Malicorne, który jest wszechwładnym na dworze...
 — Na tym świecie każdy dla siebie — odezwał się Malicorne.
 — Panie!... — rzekła Montalais.
 Następnie, schyliwszy się do niego, rzekła:
 — Zajmij panią de Saint-Remy, czy sprzeczką, czy zgodną i grzeczną rozmową; ja potrzebuję pomówić z Ludwiką.