Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/84

—   84   —

 — Czyś ty szczęśliwa, Auro?
 — To ma znaczyć, że chciałabyś być na mojem miejscu?
 Ludwika milczała.
 — A uparciuch — rzekła Montalais — czy widział kto kryć się przed przyjaciółką; ale przyznaj się, że pragniesz być w Paryżu, że umierasz z żądzy widzenia Raula?
 — Nie mogę wyznać.
 — Źle czynisz.
 — Dlaczego?
 — Bo, bo... widzisz nominację?
 — Widzę.
 — A gdybym ci wyrobiła podobna?
 — Przez kogo?
 — Przez Malicorna.
 — Auro, czy to być może?
 — Zaręczam ci, że Malicorne, co dla mnie uczynił i dla ciebie uczynić musi.
 Malicorne, słysząc po dwa kroć wymówione swoje nazwisko, czem prędzej zakończył rozmowę z panią de Saint-Remy i odwrócił się.
 — Cóż tam takiego?... — zapytał.
 — Pójdź pan tu — rzekła Montalais z miną rozkazującą.
 Malicorne był posłuszny.
 — Podobna nominację — rzekła do niego Montalais.
 — Jakto?
 — Podobną do tej, to zdaje się wyraźnie jest powiedziane.
 — Ale...
 — Potrzeba mi...
 — Pani potrzeba?
 — Nieinaczej.
 — Ależ to niepodobna, wszak prawda, panie Malicorne?... — rzekła Ludwika łagodnym głosem.
 — Czy to dla pani?
 — Dla mnie, tak, panie Malicorne, to byłoby dla mnie.
 — Jeżeli panna de Montalais prosi...