Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/85

—   85   —

 — Panna de Montalais nie prosi, ale wymaga.
 — Dobrze, będę pani posłuszny.
 — I wyjednasz pan nominację?
 — Będę się starał.
 — Tylko bez żadnej wątpliwej odpowiedzi. Ludwika de la Valliere ma być damą honorową Jej Królewskiej Wysokości, w przeciągu ośmiu dni.
 — Jak pani mówisz?
 — W przeciągu ośmiu dni, albo...
 — Albo co?
 — Albo odbierz sobie, panie Malicorne, swoje nominacje; ja nie opuszczę mojej przyjaciółki.
 — Kochana Montalais!
 — Dobrze więc, zachowaj pani swoje nominacje; panna de la Valliere będzie damą honorową.
 — Czy naprawdę?
 — Naprawdę.
 — Licz pani na to.
 — A! panie Malicorne, jakaż wdzięczność!... — zawołała Ludwika, składając ręce i skacząc z radości.
 — A! figlarko, wmawiaj jeszcze we mnie, że nie kochasz Raula.
 Ludwika zarumieniła się, jak róża majowa, lecz zamiast odpowiedzi poszła ucałować matkę.
 — Mamo — rzekła — czy wiesz, że pan Malicorne przyrzekł wyrobić mi nominacje na damę honorową?
 — Jak widzę, ten pan Malicorne musi być chyba przebranym księciem, kiedy wszystko może.
 — Czy pani także chcesz być damą honorową?... zapytał Malicorne panią de Saint-Remy. — Póki jestem owym czarodziejem, wszystkich chce zadowolić.
 I wyszedł, zostawiwszy poważną matronę zdumioną.
 — Dalej — mówił Malicorne, schodząc po schodach — jeszcze tysiąc liwrów będzie to kosztowało — ale trzeba coś poświęcić, bo mój przyjaciel Manicamp nic darmo nie zrobi.