Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/9

—   9   —

 Porthos wytrzeszczył ogromne oczy, jakby zapytywał: a kogóżeś u djabia zrabował, przyjacielu?
 — Dwakroć sto tysięcy liwrów!... — zawołał.
 — A tak, co wszystko razem czyni z dwudziestu pięciu tysiakami dawniejszemi, i dwudziestu tysiącami, które miałem przy sobie, dwakroć czterdzieści pięć tysięcy.
 — Ale skąd, przyjacielu, przyszedłeś do takiego majątku?
 — Otóż w tem sęk! Wszystko ci to później opowiem, ale ponieważ ty masz wiele do mówienia, pilnujmy się porządku.
 — Brawo!... — zawołał Porthos — więc obaj jesteśmy bogaci. Ale cóż ja mam ci powiedzieć?...
 — Powiedz mi, jak Aramis został...
 — Biskupem w Vannes.
 — Tak! Poczciwy Aramis!... zrobił więc karjerę!
 — Zapewne, tem bardziej, że to jeszcze nie koniec.
 — Jakto! czy sądzisz, że niezadowolony z fjoletowych pończoch, zapragnie czerwonego kapelusza?
 — Cicho! to mu już przyrzeczono.
 — Przez kogo, czy przez króla?
 — Przez pewną osobę, która więcej może, niż sam król.
 — Ależ, mój przyjacielu, prawisz mi dziwne rzeczy.
 — Jakto dziwne? alboż nie wiesz, że we Francji często kto inny większą ma, niżeli król, władzę?
 — Tak, naprzykład, za Ludwika XIII-go Richelieu, za czasów regencji kardynał Mazarini, za czasów Ludwika XIV-go pan...
 — Skończ, przyjacielu.
 — Pan Fouquet.
 — Jakto odrazu odgadłeś.
 — A więc to pan Fouquet przyrzekł Aramisowi kapelusz kardynalski?
 Porthos przybrał tajemniczą minę.
 — Mój drogi — rzekł — niech mnie Bóg zachowa, abym wdawał się w cudze sprawy, mianowicie zaś takie, w których tajemnica może coś stanowić. Kiedy zobaczysz Aramisa, on sam ci powie, co będzie uważał za stosowne.