Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/92

—   92   —

 — Jakże jesteś grzeczny!... — odpowiedział Malicorne.
 — Bo widzisz, czekam na pieniądze, a tu zamiast pieniędzy, ty przybywasz.
 — A gdybym ja ci przynosił pieniądze?...
 — A!... to co innego, przywitałbym cię jak najserdeczniej.
 I wyciągnął rękę nie do Malicorna, ale po kieskę.
 Malicorne udał, że nie rozumie i podał mu rękę.
 — A pieniądze?... — zapytał Manicamp.
 — Mój drogi — odpowiedział mu Malicorne — jeżeli chcesz pieniędzy, to na nie zapracuj.
 — I cóż mam czynić?...
 — Powiadam ci, zapracuj.
 — Ale powiedz jakim sposobem?...
 — O!... to cokolwiek za ciężko; ale ci powiem.
 — Do djabła!...
 — Wstań z łóżka i idź natychmiast do hrabiego de Guiche.
 — Ja mam wstawać!... — zawołał Manicamp, rozkosznie wyciągając się w łóżku. — O!... ani myślę.
 — Czy już sprzedałeś wszystkie swoje suknie?...
 — Nie, pozostały mi jeszcze najpiękniejsze, ale właśnie czekam na kupca.
 — A obuwie?...
 — Widzisz je pod stołem.
 — Kiedy tak, obuwaj się, ubieraj, każ siodłać konia i dalej w drogę.
 — Ani mi się śni.
 — Dlaczego?...
 — Alboż nie wiesz, że hrabia de Guiche jest w Etampes?...
 — Nic o tem nie wiedziałem; ale zamiast trzydziestu mil drogi, będziesz miał tylko piętnaście.
 — Jakiś rozumny!... jeżeli piętnaście mil zrobię w mojej odzieży, to zamiast trzydziestu pistolów wezmę za nią piętnaście.
 — Sprzedaj ją, za ile ci się podoba, ale ja potrzebuję jeszcze jednej nominacji na damę honorową.
 — A to dla kogo?... czy aż dwie dla panny de Montalais?