Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/93

—   93   —

 — A!... jakiżeś złośliwy!... Naraz dwa pożerasz majątki: mój i hrabiego de Guiche.
 — Powinieneś był powiedzieć, hrabiego de Guiche i mój.
 — Dobrze, masz słuszność, panom cześć!... ale wracam do nominacji.
 — O!... źle trafiłeś.
 — A to dlaczego?...
 — Księżna będzie miała tylko dwanaście dam honorowych; już otrzymałem jedno miejsce, o które tysiąc dwieście kobiet się ubiegało, a otrzymałem je, rozwijając całą dyplomatykę.
 — O!... tak, wiem, że jesteś zręczny, mój przyjacielu.
 — Umiem chodzić za interesami, — odpowiedział Manicamp.
 — A!... wiem o tem i gdybym był królem, zobaczyłbyś, cobym uczynił.
 — Zapewnie nazwałbyś się Malicornem I?
 — Broń Boże!... mianowałbym cię ministrem skarbu; ale nie o to tu rzecz idzie.
 — Na nieszczęście!...
 — Potrzeba mi drugiej nominacji na damę honorową.
 — Mój przyjacielu, gdybyś mi nawet niebo przyrzekał, na krok z miejsca się nie ruszę.
 Malicorne zadzwonił kieską.
 — Mam tu dwadzieścia pistoli rzekł. — Będzie to tylko dodatek do tych pięciuset, któreś mi winien.
 — Masz słuszność, — odrzekł Manicamp, znowu wyciągając rękę, — takim sposobem muszę je przyjąć. Dawaj.
 — Ale zaczekaj, to nie dosyć wyciągnąć rękę; jeżeli ci dam dwadzieścia pistolów, czy będę miał nominację?...
 — Zapewne.
 — Kiedy?...
 — Dzisiaj.
 — Ale ostrożnie, panie de Manicamp, za wiele coś przyrzekasz. Trzydzieści mil jednego dnia, to chyba chcesz trupem paść.
 — Żeby się przysłużyć przyjacielowi, trzeba i trudu nie szczędzić.