Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/98

—   98   —

 Malicorne mówił dalej:
 „Posadę, hrabia do Guiche wyjedna dla mojego przyjaciela, pana Malicorne“.
 — Oto jest, — rzekł Manicamp.
 — Za pozwoleniem, zapomniałeś podpisać.
 — A!... prawda, a pięćset pistolów?...
 — Oto dwieście pięćdziesiąt.
 — A drugie dwieście pięćdziesiąt?...
 — Jak otrzymam posadę.
 Manicamp skrzywił się.
 — Kiedy tak, zwróć mi pismo — rzekł.
 — A to po co?...
 — Muszę jeden wyraz dodać.
 — Dodać?...
 — Jeden tylko.
 — Jaki?...
 — Pilno.
 Malicorne zwrócił pismo, a Manicamp dodał ten wyraz.
 — Dobrze — rzekł Malicorne, odbierając pismo napowrót.
 Manicamp zaczai liczyć pieniądze.
 — Brakuje mi dwudziestu rzekł.
 — Jakto?...
 — Dwudziestu, które wygrałem.
 — Kiedy?...
 — Zakładając się, że będziesz miał list hrabiego w ciągu ośmiu godzin.
 — A!... prawda.
 I dodał mu dwadzieścia pistolów.
 Manicamp wziął garścią złoto i wysypał je na pościel.
 — Otóż i druga posada — mówił do siebie Malicorne, susząc pismo — posada, która, jak sądziłem, będzie więcej od pierwszej kosztować...
 Umilkł, wziął pióro do ręki i napisał do Montalais:
 „Oświadcz pani swojej przyjaciółce, że niedługo otrzyma miejsce; wyjeżdżam po podpis nominacji; osiemdziesiąt sześć mil drogi zrobię dla twojej miłości“.