Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/10

—   10   —

 — Cierpliwości, cierpliwości, moja córko — odpowiedziała po hiszpańsku Anna Austrjacka.
 Następnie w tymże samym języku dawała jej rady, których książę nie zrozumiał. Królowa odpowiedziała na nie, skarżąc się dalej, wzdychając i płacząc, a książę wśród potoku słów jej odróżniał słowo banos, które Marja Teresa wymawiała z gniewnym naciskiem.
 — Kąpiele — powtórzył sobie książę — kąpiele. Widocznie kąpielom coś ma do zarzucenia.
 I coś usiłował z urywanych frazesów złożyć, które składać się poczęty w zrozumiałą całość.
 W każdym razie łatwo było odgadnąć, że królowa gorzko się skarżyła, a Anna Austrjacka, nie znajdując pociechy, usiłowała jednak natchnąć ją spokojem. Książę w obawie, aby go nie zastano podsłuchującego pod drzwiami, lekko zakaszlał. Na ten odgłos obiedwie królowe obejrzały się. Książę wszedł. Ujrzawszy go, młoda królowa zerwała się szybko i otarła oczy. Książę zbyt się znał na rzeczy, aby zadawać pytania, i znał się na grzeczności do tego stopnia, że milczał. Królowa matka uśmiechnęła się doń przyjaźnie.
 — Cego żądasz, mój synu?.... — zapytała.
 — Ja?.. Nic... bełkotał — szukałem...
 — Kogo?
 — Księżny, matko, szukałem.
 — Księżna pojechała do kąpieli.
 — A król?... — zagadnął Filip głosem, który dreszczem przejął królowę.
 — Król także, również jak i dwór cały — odparła Anna Austrjacka.
 — Z wyjątkiem pani?... — rzekł, zwracając się do młodej królowej.
 — O! ja, ja jestem postrachem tych, co się bawią — odparła.
 Anna Austrjacka mrugnęła nieznacznie na synowę, która odeszła, zalewając się łzami.
 Książę zmarszczył brwi.