Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/102

—   102   —

 — Pojmujesz że o tej godzinie nie otworzą mi bramy zamkowej, a na gałęzi spać nie mogę; bo zaręczam, chyba tylko papuga utrzymać się na niej potrafi.
 — Ale ja, panie Manicamp, nie mogę przeprowadzać przez mur mężczyzny.
 — Nie jednego, lecz dwóch — odezwał się drugi głos z bojaźliwym akcentem; łatwo było z niego odgadnąć, że mówiący czuł niewłaściwość swego żądania.
 — Mój Boże!.. zawołała Montalais, spoglądając pod kasztan — kto tam do mnie mówi?
 — Ja, pani.
 — Kto taki?...
 — Malicorne, najpokorniejszy sługa.
 Malicorne, wymawiając te słowa, z ziemi wspiął się na gałęź, a z gałęzi na mur.
 — Panie Malicorne, co robisz?... jak widzę, ci panowie obaj poszaleli.
 — O!.. pani, — mówił Malicorne — nie bądź tak okrutną, błagam cię.
 — Koniec końców — odezwał się Manicamp — jesteśmy pani przyjaciółmi, a śmierci przyjaciół żądać nie możesz. Skazać nas na spędzenie nocy pod gołem niebem byłoby narażeniem nas na śmierć.
 — O!.. — odpowiedziała Montalais — pan Malicorne jest silny i nic mu nie będzie, chociaż spędzi jednę noc pod gołem niebem.
 — Dobrze, niech sobie Malicorne robi, co mu się podoba — rzekł Manicamp, — a ja przechodzę.
 I, schylając gałęź usiadł przy boku panny de Montalais.
 Montalais chciała zepchnąć pana Manicamp; lecz on trzymał się silnie. Walka, trwająca kilka sekund, miała poniekąd stronę malowniczą, z której oko pana de Saint-Agnan odniosło dla siebie korzyść. Ale Manicamp odniósł zwycięstwo. Opanowawszy drabinę, stanął na niej i z grzecznością podał przeciwniczce rękę. Tymczasem Malicorne wpakował się mi kasztan, na miejsce, które przed chwilą zajmował Manicamp,