Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/103

—   103   —

obiecując sobie, że i dalsze jego miejsce zajmie. Manicamp i Montalais zeszli o kilka szczebli; Manicamp ciągnął Montalais, która się broniła i śmiała. Jednocześnie zaś słychać było błagalny głos Malicorna.
 — Moja panno Montalais, nie opuszczaj mnie, błagam cię. Miejsce to dla mnie niebezpieczne, bez narażenia się nie mogę przejść na drugą stronę muru; niech Manicamp drze sobie odzież, bo to nie jego, ale hrabiego de Guiche; ja zaś kiedy podrę, to nie pana Manicampa, ale swoją.
 — Według mojego zdania, — mówił Manicamp, nie zważając na lamentacje Malicorna — według mojego zdania, najlepiej zaraz poszukać hrabiego de Guiche, bo później może się do niego nie dostanę.
 — I ja tak sądzę, — odpowiedziała Montalais — idź zatem, panie Manicamp.
 — Dziękuję. Do widzenia pani, nie można być więcej niż pani godną kochania.
 — Panie Manicamp, sługa pańska, teraz muszę pozbyć się Malicorna.
 Malicorne westchnął. Manicamp postąpił kilka kroków; ale niebawem wrócił pod drabinę.
 — Za pozwoleniem pani — zapytał — którędy się dostanę do pana de Guiche?...
 — A!.. prawda, to łatwo trafić. Idź pan za szpalerem grabowym.
 — Dobrze.
 — Zajdziesz pan na zielone rozdroże.
 — Dobrze.
 — Znajdziesz tam cztery ulice.
 — Rozumiem.
 — Wejdziesz na prawą.
 — Na prawą?...
 — Nie, na lewą.
 — Dobrze.
 — Nie, nie, zaczekaj pan.