Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/104

—   104   —

 — Pani jakoś nie jesteś pewna siebie. Jeżeli łaska, raz jeszcze powtórz.
 — Na środkową.
 — Wszak są cztery ulice.
 — Prawda; wiem, że z czterech ulic jedna prowadzi do księżny i tę znam dobrze.
 — Ale pan de Guiche nie jest przecież u księżny?....
 — A tak.
 — Zatem droga, prowadząca do księżny zupełnie jest mi niepotrzebna, a ja chciałbym się dostać na tę, która prowadzi do pana de Guiche.
 — Tak, wiem o tem i znam ją; ale oznaczyć ją nie tak łatwo.
 — Ale przypuśćmy, że znalazłem tę szczęśliwą ulicę.
 — Zatem trafisz pan.
 — Dobrze.
 — Tak, tylko przebędziesz pan labirynt.
 — Tylko, do djabła!... zatem jest i labirynt?
 — Nawet łatwy do zabłądzenia, bo i w dzień błądzą po nim, bez końca tam ulic, uliczek i ścieżek, ale uważaj pan: najprzód trzy razy wrócisz się na prawo, potem dwa razy na lewo, potem raz... raz, albo dwa razy, rozumiesz pan, nakoniec, wychodząc z labiryntu, znajdziesz pan ulicę jaworową, a ulica jaworowa zaprowadzi prosto do pawilonu, który zamieszkuje pan de Guiche.
 — Dziękuję pani — rzekł Manicamp — wyborne objaśnienie i zaręczam, że, idąc za niem, trafię do celu. Teraz o jednę łaskę mam panią prosić.
 — O jaką?..
 — Abyś podała mi rękę i raczyła poprowadzić jak druga... jak druga... Na honor, uczyłem się mitologji, ale w tem zamieszaniu zapomniałem o wszystkiem, pójdź pani, błagam cię.
 — A mnie — wołał Malicorne — mnie opuszczacie?...
 — Panie, to niepodobna — odpowiedziała Montalais Manicampowi — gdyby mnie zobaczono o podobnej godzinie, sam pomyśl, coby powiedziano.