Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/109

—   109   —

 — Zatem powiedz mi pani, na którą kobietę kochankowie zwrócili oczy, aby jej użyć za płaszczyk?
 — Na pannę de La Valliere.
 — Biedna dziewczyna!... należałoby temu przeszkodzić.
 — A to dlaczego?
 — Bo pan Raul de Bragelonne ją albo siebie zabije, jeżeli będzie miał najmniejsze podejrzenie.
 — Raul? Raul? czy tak pan sądzisz?
 — Kobiety mówią, że się znają na namiętnościach — rzekł Malicorne — a nie umieją nawet czytać myśli w swoich oczach i w swoich sercach. Jednak ja powiadam pani, że pan de Bragelonne tak dalece kocha pannę de La Valliere, że, gdyby się przekonał, iż go zwodzi, to ją, albo siebie niezawodnieby zabił.
 — Król ją obroni — odparła Montalais.
 — Król?... — zawołał Malicorne.
 — Zapewne.
 — On gotów nawet...
 — Przez Boga żywego!... — zawołał Montalais — chyba oszalałeś, panie Malicorne.
 — Bynajmniej; wszystko, co pani mówię, jest zupełnie prawdopodobne. I ja także wiem o pewnej rzeczy.
 — O jakiej?
 — Że osłonię biednego pana Raula od żartów.
 — Pst! nieszczęsny!... — szepnęła panna Montalais, wchodząc jeszcze na jeden szczebel, aby bardziej zbliżyć się do Malicorna — ani słowa wicehrabiemu de Bragelonne.
 — A to dlaczego?
 — Dzisiaj wieczorem, pod dębem królewskim, La Valliere głośno i z prostotą wyrzekła te wyrazy: Nie pojmuję, jak kto może kochać jakiegoś mężczyznę, ujrzawszy króla.
 Malicorne podskoczył na murze.
 — Toż to woła o pomstę — rzekł Malicorne — kobiety są jak węże.
 — Uspokój się, panie Malicorne, uspokój się.