Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/110

—   110   —

 — Nie mogę, przeciwnie, trzeba zło zniszczyć w zarodku, uprzedźmy pana Raula, póki czas jeszcze.
 — Czy król wie o tem, czy mu doniesiono?
 — Król to sam słyszał.
 — A! przez rany Chrystusa Pana! jak mawiał kardynał.
 — Król był ukryty w klombie pobliskim przy królewskim dębie.
 — Z tego wynika — rzekł Malicorne — że na przyszłość plan króla i księżny pójdzie jak na kółkach, tocząc się po ciele biednego Bragelonna.
 — Widzisz więc, że tu niema rady.
 — To okropność!
 — Na honor — rzekł Malicorne po chwili milczenia — nie stawiajmy biednych osób pomiędzy wielkim dębem i wielkim królem, jeżeli nie chcemy być zgnieceni.
 — Właśnie to samo chciałam i ja powiedzieć.
 — Myślmy o sobie.
 — Ja to samo mówię.
 — Zatem otwórz pani twoje piękne oczy.
 — A pan swoje wielkie uszy.
 — Podaj mi pani twoje maleńkie usteczka.
 — Oto jest — odparła, gotówką płacąc za śmiałość.
 — Teraz zastanówmy się: hrabia de Guiche kocha księżnę; La Valliere kocha króla; król kocha księżnę i La Valliere; książę kocha tylko sam siebie. W pośród tylu miłości nawet głupiec może sobie zapewnić pomyślność, a cóż dopiero ludzie tak rozsądni, jak my.
 — Znowu pan marzysz?
 — Przeciwnie, myślę o rzeczywistości; pozwól mi poprowadzić cię, moja przyjaciółko, wszakżeś na tem źle nie wyszła.
 — To prawda. Zatem — co należy czynić teraz?
 — Potrzeba mieć ustawicznie oczy otwarte, uszy wytężone, zbierać i gromadzić broń, a strzec się wszystkiego, coby nam mogło szkodzić.