Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/111

—   111   —

 — Zgoda! Teraz zaś, gdyśmy omówili nasze sprawy, żegnam pana. Wracaj pan do swojego zajazdu.
 — Do mojego zajazdu?
 — Alboż pan nie stoisz pod Pięknym Pawiem?
 — Montalais, Montalais, zatem wiedziałaś o mojej obecności w Fontainebleau.
 — I czegóż to dowodzi?... Chyba tego, że zajmuję się niewdzięcznikiem!...
 — O! o!
 — Powracaj pan pod Pięknego Pawia.
 — Kiedy nie mogę wracać.
 — Czy pan nie masz tam mieszkania?
 — Już nie mam.
 — Już pan nie masz? a kto je panu zajął?
 — Zaczekaj pani. Kiedy powróciłem z wycieczek za panią, przybyłem do zajazdu cały zadyszany i, wchodząc, ujrzałem nosze, na których czterech wieśniaków niosło chorego mnicha.
 — Mnicha?
 — Tak, starego franciszkanina z siwą brodą. Tego mnicha więc wnoszą do zajazdu; kiedy go wnoszą na schody, ja idę za nim, a kiedy przybywam na piętro, widzę, że go wprowadzają do mojego pokoju.
 — Do pańskiego pokoju?
 — Tak, do mojego własnego pokoju; przypuszczam, że to pomyłka, wołam gospodarza i pytani o przyczynę tego nadużycia. Gospodarz powiada mi, że pokój, wynajmowany mi przez osiem dni, dziewiątego został wynajęty franciszkaninowi.
 — O!... o!...
 — Otóż co ja uczyniłem w tem zdarzeniu. Najprzód chciałem się gniewać; następnie zwróciłem się do mnicha, chciałem mu przedstawić niestosowność jego postępowania; lecz mnich, chociaż się wydawał konającym, podniósł się na łokciach, wlepił we mnie ogniste spojrzenie i głosem, którego by się nie zawstydził na czele regimentu kawalerji, zawołał: wypchnąć mi za drzwi tego głupca!... Rozkaz ten został wy-