Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/115

—   115   —

 A wyrzekł to ze znaczącą pewnością, jakby chciał powiedzieć: Bądź pan spokojny, wiemy, z kim mamy do czynienia i będziemy umieli postępować stosownie. Te słowa i gest im towarzyszący wydawały się Malicornowi życzliwe, ale niejasne. Zresztą, ponieważ nie chciał robić wielkich wydatków, a żądając małego pokoiku, lękał się, aby mu go nie odmówiono z powodu lekceważenia jego osoby, postanowił naciągnąć oberżystę i oszukać go swoją przebiegłością. Uśmiechnął się zatem, jak człowiek, który wszystko, co dla niego czynią, uważa za powinność.
 — Mój kochany gospodarzu — rzekł — wezmę najlepszy i najweselszy apartament.
 — Ze stajniami?...
 — Tak, ze stajniami.
 — Kiedy?...
 — Zaraz dziś, jeżeli można.
 — Bardzo dobrze.
 — Tylko — dodał Malicorne; — ja sam wielkiego mieszkania nie będę zajmował.
 — Dobrze, jak się panu podoba — odrzekł gospodarz, jakby pojmował, o co rzecz chodzi.
 — Pewne powody, o których dowiesz się pan później, skłaniają mnie do wzięcia tego małego pokoiku na mój rachunek.
 — Tak, tak rozumiem, — odrzekł gospodarz.
 — Kiedy mój przyjaciel przybędzie, zajmie ten wielki apartament, i — ponieważ do niego będzie należał — zarządzi nim, jak mu będzie dogodniej.
 — Bardzo dobrze, tak właśnie umówiono się.
 — Umówiono?...
 — Słowo w słowo.
 — A to szczególniejsza?... — pomyślał Malicorne. — Zatem rozumiesz pan?
 — Rozumiem.
 — Tego właśnie potrzeba. Teraz, kiedy pan rozumiesz, bo pojmujesz zapewne wszystko?...
 — Doskonale.