Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/117

—   117   —

 Malicorne ukłonił się skromnie.
 Gospodarz czytał dalej:
 „I wielki apartament dla mnie. Większe mieszkanie mnie obchodzi; lecz pragnę, aby cena małego pokoju była umiarkowana, albowiem jest on przeznaczony dla biedaka“.
 — Zatem to pan?... — zapytał powtórnie gospodarz.
 — Tak, zapewne.
 — A zatem pański przyjaciel zapłaci za swój apartament, a pan za swój pokój.
 — Niech mnie piorun trzaśnie!... — rzekł Malicorne do siebie — jeżeli choć jeden wyraz z tego wszystkiego rozumiem.
 A dodał głośno:
 — Powiedz mi pan, czy jesteś zadowolony z nazwiska?...
 — Z jakiego nazwiska?...
 — Z nazwiska, które list kończy, zapewne ono jest dla ciebie rękojmia?...
 — Właśnie chciałem o nie pytać — odparł gospodarz.
 — Jakto? list niepodpisany?...
 — Niepodpisany, — odpowiedział gospodarz, wytrzeszczając oczy, pełne ciekawości.
 — Kiedy tak — odparł Malicorne, naśladując poruszenie gospodarza — widać nie chciał się zdradzić.
 — Zapewne.
 — A zatem ja, jako jego przyjaciel, jego zaufany, nie mogę odkrywać incognito.
 — Słusznie, bardzo słusznie — odpowiedział gospodarz, — i ja wcale o to nie nalegam.
 — Umiem ocenić tę delikatność. Co do mnie, jak pisze mój przyjaciel, pokój mój jest oddzielny. Zgódźmy się zatem o cenę.
 — Już zgodzony.
 — Ale pan pojmujesz, że dobre rachunki czynią dobrych przyjaciół. Rachujmy więc.
 — To nic pilnego.
 — Porachujmy się: pokój, jedzenie dla mnie, stajnia i żywność dla konia. Ile za to wszystko na dzień?...