Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/118

—   118   —

 — Cztery liwry, panie.
 — Zatem dwanaście liwrów za trzy dni upłynione.
 — Dwanaście liwrów, tak, panie.
 — Oto są.
 — Dlaczegóż pan zaraz płaci?... niema nic pilnego.
 — Dlatego — odpowiedział Malicorne, zniżając głos i udając tajemniczość, w której widział powodzenie — dlatego, że mogę nagle wyjechać, wyprowadzić się lada chwila, a nie miałbym czasu rachować się.
 — Masz pan słuszność.
 — Zatem pokój jest moim.
 — Bez zaprzeczenia pański.
 — Żegnam pana.
 Gospodarz oddalił się.
 Malicorne był przekonany, że tylko de Guiche, lub Manicamp mogli napisać ten list i czekał ich przybycia.
 Tak trwało aż do siódmego dnia, owego dnia, któryśmy szczegółowo opisali w poprzedzających rozdziałach. Właśnie, Malicorne stał przy oknie swojego pokoju, kiedy ukazał się konno Manicamp z miną smutną i cierpiącą.
 — Dobrze — rzekł do siebie Malicorne, poznając go na pierwszy rzut oka — otóż mój jegomość przybywa upomnieć się o swoje mieszkanie.
 I zawołał na Manicampa.
 Manicamp podniósł głowę i poznał Malicorna.
 — A! dla Boga — zawołał Manicamp, wypogadzając twarz — witam cię, Malicornie!... włóczę się po Fontainebleau, szukając trzech rzeczy, których znaleźć nie mogę: hrabiego de Guiche, pokoju i stajni dla konia.
 — Co do pana de Guiche — odpowiedział Malicorne — nie mogę udzielić ani dobrych ani złych wiadomości, bo go nie widziałem; co zaś do pokoju i stajni, mam nader pomyślne.
 — O!
 — Tak, właśnie w tym zajeździe są zamówione mieszkania.
 — Zamówione, przez kogo?
 — Zapewne przez pana.