Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/119

—   119   —

 — Przeze mnie?...
 — Jakto?... pan nie zamówiłeś mieszkania?
 — Ani mi się nie śniło.
 W tejże chwili ukazał się gospodarz domu we drzwiach.
 — Proszę o pokój — rzekł do niego Manicamp.
 — Czyś pan sobie zamówił?...
 — Nie, nie zamówiłem.
 — Jeżeli pan nie zamówiłeś, niema pokoju.
 — Jeżeli o to chodzi, to powiem, że zamówiłem — odparł Manicamp.
 — Pokój, czy mieszkanie?...
 — Co chcesz, mój przyjacielu.
 — Czy zamówiłeś pan listownie?... — zapytał dalej gospodarz.
 Malicorne głową skinął na Manicampa.
 — Tak, zapewne, listownie, — odpowiedział Manicamp. — Czyś pan odebrał ode mnie pismo?...
 — Jakiej daty?... — zapytał ponownie gospodarz, w którym niepewność pana Manicampa zrodziła podejrzenie.
 Manicamp podrapał się w ucho i spojrzał w okno Malicorna; ale ten odszedł od okna i schodził po schodach, aby przyjść z pomocą przyjacielowi. Właśnie w tejże samej chwili jakiś podróżny, odziany długą kapą hiszpańską, ukazał się przed zajazdem w takiej odległości, że mógł słyszeć rozmowę.
 — Pytam pana, pod jaką datą pisałeś do mnie list, zamawiając mieszkanie?... — powtórzył nalegająco gospodarz.
 — Pod datą ostatniej środy — odpowiedział głosem łagodnym i grzecznym tajemniczy nieznajomy, dotykając ramienia gospodarza.
 Manicamp cofnął się, a Malicorne, który ukazał się na progu, znowu podrapał się w ucho. Gospodarz powitał nowoprzybyłego, jak ten, który poznaje prawdziwego podróżnego.
 — Panie — rzekł doń grzecznie — pański apartament jak i stajnie dla koni czekają na twe rozkazy. Tylko....
 I obejrzał się.
 — A pańskie konie?... — zapytał.