Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/123

—   123   —

 — Dalej.
 — Dalej świecki, nazwiskiem Grisart.
 — A! Grisart! — pomruknął mnich — prędzej przywołać pana Grisart.
 Gospodarz zamierzał spiesznie wykonać rozkaz, gdy mnich jeszcze zapytał:
 — A jakich księży macie najbliżej?
 — Jakto, jakich księży?
 — Jakiego zakonu, pytam?
 — Są jezuici, augustjanie i reformaci; jednak jezuici są najbliżej, może przywołać od nich spowiednika?
 — Dobrze, przywołać.
 Gospodarz wyszedł. Łatwo zrozumieć, że po wymianie znaków krzyża, gospodarz i chory poznali się jako członkowie zgromadzenia Jezusowego. Franciszkanin wyjął, skoro tylko pozostał sam, plikę papierów z kieszeni i przeglądał je z natężoną uwagą. Jednakże siła choroby pokonała wolę; oczy stanęły mu słupem, zimny pot wystąpił na czoło; mnich przechylił się prawie omdlały, zwieszając głowę i opuszczając ręce. Przez pięć minut nie dawał znaku życia; w tym czasie przyprowadził gospodarz doktora, któremu ledwie pozwolił się ubrać.
 Hałas sprawiony ich wejściem, oraz przewiew powietrza, wywołany otwarciem drzwi, ocuciły chorego. Pochwycił spiesznie porozrzucane papiery i chudą a długą ręką ukrył je pod poduszkę krzesła. Gospodarz wyszedł, zostawiając chorego z doktorem.
 — Dobrze, dobrze, panie Grisart, żeś przybył — odezwał się franciszkanin do doktora — zbliż się, bo niema czasu do stracenia, macaj, oglądaj, sądź i wydaj wyrok.
 — Twój gospodarz — odpowiedział lekarz — mówił mi, że mam szczęście leczyć członka zgromadzenia.
 — Tak jest — odparł franciszkanin — powiedz mi zatem prawdę, bo czuję się bardzo chory i widzę, że trzeba umierać.
 Doktór wziął mnicha za rękę i odszukał puls.
 — O! o! — rzekł — niebezpieczna gorączka.
 — Co nazywasz niebezpieczną gorączką? — zapytał chory