Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/124

—   124   —

 — Pierwszego lub drugiego stopnia członkowi nie powiedziałbym tego — rzekł lekarz, wpatrując się w oczy chorego — i owszem powiedziałbym mu, że jest do uleczenia.
 — A mnie? — zapytał franciszkanin.
 Doktór się zawahał.
 — Patrz na ten siwy włos i czoło, poorane myślami — rzekł mnich — patrz na te zmarszczki, któremi liczy się doświadczenie; jestem jezuitą jedenastego stopnia, panie Grisart.
 Dreszcz przeszedł doktora.
 Jezuita w jedenastym stopniu należał do ludzi wtajemniczonych we wszystkie sprawy zakonu, do ludzi, dla których nauka nie ma już sekretu, towarzystwo żadnych zapór, a posłuszeństwo świeckie żadnych więzów.
 — Tak jest, a więc niczego przede mną nie taj.
 — I chcesz wiedzieć, ojcze?...
 — Jakim jest mój stan zdrowia?
 — A więc jest to zapalenie mózgu, które doszło do najwyższego stopnia.
 — Zatem niema nadziei? — zapytał krótko franciszkanin.
 — Tego nie mówię — odpowiedział lekarz — jednakże, sądząc z zaburzeń w organizmie, z krótkości oddechu i przyśpieszonego pulsu, z postępu gorączki, która cię trapi, ojcze...
 — I która mnie po trzykroć od rana powala — dodał jezuita.
 — Dlatego też mówię, że jest niebezpieczna. Ale dlaczego, ojcze, nie zatrzymałeś się w drodze?
 — Czekano na mnie tutaj, musiałem pośpieszać.
 — Chociażbyś się na śmierć miał narazić?
 — Chociażby na śmierć.
 — A więc, powiem otwarcie, że, jak wskazują symptomaty choroby, niema żadnej nadziei.
 Franciszkanin uśmiechnął się dziwnie.
 — To, co mi powiadasz, panie Grisart, może jest wystarczające dla człowieka zgromadzenia nawet jedenastego stopnia; lecz dla mnie jest to za mało, ja wymagam więcej. Nic nie miejmy dla siebie skrytego, bądźmy szczerymi, jakbyśmy mówili przed Bogiem; zresztą kazałem już przywołać spowiednika.